   
|
|
|
SUBSTANCJE CHEMICZNE O USTALONYCH WARTOŚCIACH NDS
Zbiór informacji na temat substancji chemicznych z ustalonymi wartościami najwyższych dopuszczalnych stężeń przedstawionych alfabetycznie. Informacje te obejmują nazwy substancji, ich synonimy, klasyfikację, informacje z zakresu pierwszej pomocy w przypadku zatrucia inhalacyjnego, zatrucia drogą pokarmową, skażenia skóry, skażenia oczu. Dla każdego związku podano właściwości fizykochemiczne i toksykologiczne. Wykaz wartości NDS i metod oznaczania substancji chemicznych w powietrzu na stanowiskach pracy podano w tabeli w górnym pasku menu.
|
Tlenek węgla[630-08-0]| Synonimy | czad, monotlenek węgla
| | Klasyfikacja substancji | F+; R12
Repro. Kat. 1; R61
T; R23-48/23 | | Pierwsza pomoc |
Niezbędne leki: hydrokortyzon, 8,4-procentowy roztwór dwuwęglanu sodu (Natrium bicarbonicum) do podawania dożylnego.
Odtrutka: tIen.
ZATRUCIE INHALACYJNE
Przytomny
Pierwsza pomoc przedlekarska
Wynieść zatrutego z miejsca narażenia, zapewnić spokój, wygodne ułożenie (najlepiej w pozycji leżącej lub półleżącej), chronić przed utratą ciepła. Jak najszybciej podać tlen do oddychania, najlepiej przez maskę. Wezwać lekarza.
Pomoc lekarska
Kontynuować podawanie tlenu. Ponadto leczenie objawowe zależnie od stanu krążenia. Transport do szpitala bez przerywania podawania tlenu; ze wskazaniem potrzeby 5-10-dniowej hospitalizacji, z kontrolą EKG.
Nieprzytomny
Pierwsza pomoc przedlekarska
Wynieść zatrutego z miejsca narażenia. Ułożyć w pozycji bocznej ustalonej. Usunąć z jamy ustnej ruchome protezy i inne ciała obce, odessać strzykawką przez cewnik wydzielinę z jamy ustnej i z nosa. Jeżeli zatruty oddycha, podawać tlen przez maskę twarzową. Jeżeli nie oddycha, zastosować sztuczne oddychanie metodą usta-usta albo aparatem typu AMBU z jednoczesnym podawaniem tlenu, aż do przybycia lekarza. Założyć stałą drogę dożylną (pielęgniarka).
Pomoc lekarska
Kontynuować podawanie tlenu, w razie wskazań zaintubować i podawać tlen aparatem typu AMBU. Podawać dożylnie 200-500 mg hydrokortyzonu albo 4-8 mg deksametazonu, następnie 100 ml Natrium bicarbonicum.
Transport do szpital karetką reanimacyjną PR bez przerywania leczenia. | | Właściwości fizykochemiczne |
Właściwości podstawowe
Masa cząsteczkowa: 28,01
Stan skupienia w temp. 20°C: gaz
Barwa: bezbarwny
Zapach: bezwonny
Temperatura topnienia (1013 hPa): -199°C
Temperatura wrzenia (1013 hPa): -191,5°C
Temperatura zapłonu: nie dotyczy
Temperatura samozapłonu: 605°C
Granice wybuchowości w powietrzu:
- dolna: 12,5% obj.
- górna: 75% obj.
Stężenie stechiometryczne: 29,6% obj.
Gęstość (15°C, 1000 hPa): 1,169 g/dml
Gęstość cieczy (-191,5°C): 0,7908 g/cm3
Gęstość gazu względem powietrza (21,1°C, 1013 hPa): 0,9678
Prężność gazu (-150°C): 2,25 MPa
Stężenie pary nasyconej: nie dotyczy - gaz
Rozpuszczalność w wodzie (0°C, 1013 hPa): 3,5 cml w 100 cml wody
Rozpuszczalność w innych rozpuszczalnikach: rozpuszcza się w rozpuszczalnikach organicznych.
Właściwości dodatkowe
Temperatura krytyczna: -140,24°C
Ciśnienie krytyczne: 3,5 MPa
Współczynnik załamania światła (0°C, 1013 hPa): 1,0003342
Lepkość (15°C, 1013 hPa): 0,01527 mPa s
Ciepło właściwe (25°C, 1013 hPa): Cp = 1,043 J/(g K), Cv = 0,743 J/(g K)
Ciepło parowania (-191,5°C): 215,9 J/g
Ciepło spalania: -12,69 kJ/g | | Właściwości dodatkowe | | | Informacje toksykologiczne: |
Klasa toksyczności
Substancja toksyczna, działająca na rozrodczość (kat. 1) wg wykazu substancji niebezpiecznych.
Substancja nieumieszczona w wykazie substancji i preparatów o działaniu rakotwórczym lub mutagennym.
Substancja nieoceniana pod względem działania rakotwórczego przez IARC.
Stężenia oraz dawki śmiertelne i toksyczne
Próg wyczuwalności zapachu - bez zapachu
LD50 (szczur, doustnie) - nie dotyczy
LC50 (szczur, inhalacja) - 2114,19 mg/m3 (4 h)
LCL0 (człowiek, inhalacja) - 5850 mg/m3 (5 min)
Działanie toksyczne i inne szkodliwe działanie biologiczne na ustrój człowieka: gaz toksyczny, duszący, wiąże się z hemoglobiną krwinek i hamuje oddychanie tkankowe.
Drogi wchłaniania: przez drogi oddechowe.
Objawy zatrucia ostrego:
Uważa się, że wdychanie tlenku węgla powoduje (wartości stężeń orientacyjne):
- w stężeniach ok. 60-240 mg/m3 po paru godzinach - ból głowy
- w stężeniach ok. 450 mg/m3, po 1-2 godz. - ból głowy, mdłości, wymioty, osłabienie mięśni, apatię
- w stężeniach ok. 900-1000 mg/m3, po 2 godz. - zapaść, utratę przytomności
- w stężeniach ok. 1800-2000 mg/m3, w ciągu 20 min - zapaść; ryzyko zgonu po 2 godz.
- w stężeniach ok. 4000 mg/m3, po 5-10 min - zapaść; ryzyko zgonu po 30 min
- w stężeniach ok. 8000 mg/m3, po 1-2 min - zapaść; ryzyko zgonu po 10-15 min
- w stężeniach ok. 15000 mg/m3, po 1-3 min - zgon.
Następstwem ostrego zatrucia może być: nieodwracalne uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego, niewydolność wieńcowa i zawał u osób ze zmianami w sercu (chorobą niedokrwienną serca).
Objawy zatrucia przewlekłego: początkowo kompensacyjne zwiększenie zawartości hemoglobiny i liczby erytrocytów, następnie zmniejszenie zdolności wysiłkowej u osób ze zmianami w naczyniach wieńcowych; zaburzenia krążenia wieńcowego i zmiany w EKG; bóle i zawroty głowy, zaburzenia pamięci, zmiany osobowości i zmiany neurologiczne. |
|
|
|
|
