Promieniowanie podczerwone może wywołać wzrost temperatury tkanki, a w konsekwencji oparzenie. Naturalnym źródłem promieniowania podczerwonego jest słońce. Poza atmosferą temperatura barwowa widma słonecznego wynosi w przybliżeniu 600 K. Typowymi technologicznymi źródłami promieniowania podczerwonego (tzw. źródła termiczne) są:
Jako kryterium zagrożenia promieniowaniem podczerwonym przyjmuje się niedopuszczenie do powstania uszkodzenia termicznego rogówki, spojówki, soczewki, i siatkówki oka oraz skóry.
Wzory na obliczanie wielkości mierzonych podczas oceny narażenia na promieniowanie podczerwone podano poniżej:
Luminancja energetyczna
Przy ocenie narażenia na promieniowanie podczerwone wartość Lc nie powinna przekraczać 0,6/α (α – wielkość kątowa źródła promieniowania z przedziału od 11 do 100 mrad)
Natężenie napromienienia
Ocenę zagrożenia termicznego rogówki i soczewki należy wykonywać:
dla całego zakresu podczerwieni: gdy czas jednorazowej ekspozycji t < 1 000 s. Wówczas natężenie napromieniowania E
c nie powinno przekraczać wartości określonej równaniem:
E
c = 18 000 t
-3/4
Dla zakresu (780 – 3 000) nm, gdy czas jednorazowej ekspozycji t > 1 000 s natężenie napromienienia E
c nie powinno przekraczać wartości 10 W/m².
Ocenę obciążenia termicznego skóry należ wykonywać dla całego zakresu promieniowania widzialnego i podczerwieni, jeżeli czas jednorazowej ekspozycji t < 10 s. Wówczas napromienienie skóry N
c nie powinno przekraczać wartości określonej równaniem:
N
c < 20 000 • t