Pojazdy przeznaczone do przewozu ładunków niebezpiecznych muszą spełniać przepisy zawarte w:

• umowie ADR część 9,


• Ustawie o przewozie materiałów niebezpiecznych,


• Ustawie Prawo o ruchu drogowym

Do przewozu materiałów niebezpiecznych mogą być stosowane pojazdy samochodowe lub zespoły pojazdów, z wyłączeniem motocykla lub zespołu pojazdów złożonego z motocykla i przyczepy. Zespół pojazdów może mieć tylko jedną naczepę lub przyczepę.
W Polsce, dopuszcza się przewóz paliwa do silników Diesla, materiałów utleniających stosowanych jako nawozy sztuczne lub materiałów trujących stosowanych jako środki ochrony roślin, zespołem pojazdów składającym się z ciągnika rolniczego i przyczepy, jeżeli towary te są przewożone w opakowaniach i w niewielkich ilościach, dla których w umowie ADR nie przewiduje się obowiązku oznakowania pojazdu.
Według umowy ADR, wszystkie pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 12 ton i rejestrowane po raz pierwszy od dnia 01.01.1998 powinny mieć ogranicznik prędkości w taki sposób nastawiony, aby – po uwzględnieniu tolerancji – pojazd nie mógł przekroczyć prędkości 90 km/h. W Polsce, według przepisów Kodeksu drogowego, każdy samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 tony i ciągnik samochodowy, dla którego określono dopuszczalną masę całkowitą zespołu pojazdów powyżej 3,5 tony, powinny być wyposażone w homologowany ogranicznik prędkości, montowany przez producenta lub jednostkę przez niego upoważnioną, ograniczający maksymalną prędkość samochodu ciężarowego i ciągnika samochodowego do 90 km/h.
Pojazdy samochodowe i przyczepy przeznaczone do użycia jako jednostki transportowe do przewozu towarów niebezpiecznych powinny mieć układy hamulcowe, których konstrukcja i skuteczność spełniają odpowiednie wymagania zawarte w Regulaminie EKG nr 13.
Każdy pojazd do przewożenia materiałów i towarów niebezpiecznych powinien być wyposażony (zgodnie z umową ADR, rozdziały 1.6.5.6, 8.1.4, 8.1.5) w odpowiedni sprzęt awaryjny oraz gaśnice. Część tego wyposażenia jest stała i niezmienna niezależnie od przewożonego towaru – jest to sprzęt podstawowy, a część jest uzależniona od właściwości fizykochemicznych materiałów.

Każdy pojazd przewożący materiały i towary niebezpieczne powinien mieć:

• następujący sprzęt awaryjny podstawowy:
  • co najmniej jeden klin do podkładania pod koła,
  
  
  • dwa stojące znaki ostrzegawcze do oznakowania miejsca awarii (np. kołki odblaskowe, trójkąty odblaskowe lub lampy błyskowe o świetle barwy pomarańczowej, zasilane niezależnie  od  instalacji elektrycznej pojazdu),
  
  
  • kamizelkę ostrzegawczą lub ubranie ostrzegawcze dla każdego członka załogi,
  
  
  • latarkę (niezawierającą powierzchni metalowych mogących spowodować iskrzenie) dla każdego członka załogi;


• następujący sprzęt awaryjny dodatkowy, w zależności od właściwości ładunku:
  • sprzęt do ochrony dróg oddechowych (np. półmaska ucieczkowa lub maska z pochłaniaczem), jeśli w umowie ADR jest wyszczególniony przepis szczególny S7 ;
  
  
  • środki ochrony indywidualnej (np. aparat z wodą do płukania oczu, okulary, rękawice i obuwie) i wyposażenie, które jest niezbędne do wykonania czynności dodatkowych lub specjalnych określonych w instrukcjach pisemnych (zwykle jest to wyposażenie przeznaczone do stosowania w przypadku niewielkich wycieków; są to pojemniki do zbierania materiałów sypkich, urządzenie do uszczelniania wlotów do kanałów ściekowych i studzienek, kity uszczelniające), jeśli takie czynności, środki ochrony i wyposażenie są wpisane przez nadawcę do instrukcji dla kierowcy;

Istotne jest, aby kierowca mógł się zapoznać z treścią instrukcji jeszcze przed przyjazdem po towar, tak by zgodnie z nią wyposażyć swój pojazd w dodatkowy sprzęt awaryjny.

W przypadku gaśnic:

• każda jednostka transportowa przewożąca towary niebezpieczne powinna być wyposażona w co najmniej jedną gaśnicę (do grup pożarów A,B,C) o zawartości nie mniejszej niż 2 kg proszku gaśniczego (lub innego środka gaśniczego ale o ilości równoważnej) do gaszenia pożaru silnika lub kabiny pojazdu; ponadto


• każda jednostka transportowa o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t włącznie powinna być wyposażona w jedną lub więcej gaśnic (do grup pożarów A,B,C) o łącznej zawartości 4 kg proszku gaśniczego (lub innego środka gaśniczego ale o ilości równoważnej);


• każda jednostka transportowa o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 t lecz nie większej niż 7,5 t, powinna być wyposażona w jedną lub więcej gaśnic (do grup pożarów A,B,C) o łącznej zawartości 8 kg proszku gaśniczego (lub innego środka gaśniczego ale o ilości równoważnej), przy czym zawartość jednej gaśnicy nie powinna być mniejsza niż 6 kg;


• każda jednostka transportowa o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 7,5 t powinna być wyposażona w jedną lub więcej gaśnic (do grup pożarów A,B,C) o łącznej zawartości 12 kg proszku gaśniczego (lub innego środka gaśniczego ale o ilości równoważnej), przy czym zawartość jednej gaśnicy nie powinna być mniejsza niż 6 kg;

W pojeździe powinny się znajdować następujące dokumenty podczas przewozu materiałów niebezpiecznych:

• dokument przewozowy,


• instrukcje pisemne dla kierowcy,


• zaświadczenie o przeszkoleniu kierowcy (jeżeli jest wymagane),


• świadectwo kwalifikacji kierowcy,


• świadectwo dopuszczenia pojazdu do przewozu niektórych towarów niebezpiecznych (dotyczy pojazdów EX/II, EX/III, FL, OX, AT),


• zezwolenie na przewóz niektórych towarów

W przypadku kontenera, jeśli przewóz drogowy odbywa się bezpośrednio przed przewozem morskim, wymagany jest certyfikat pakowania kontenera.

Instrukcje pisemne dla kierowcy są to tzw. instrukcje wypadkowe dla kierowcy, dotyczące każdego przewożonego materiału. Instrukcje te zawierają właściwości fizykochemiczne materiału oraz sposób postępowania w razie wypadku. Instrukcje te powinny zawierać:

• nazwę materiału lub grupy towarów, klasę i numer UN, opis ładunku, przy czym opis powinien być zwięzły, ograniczony np. do stanu fizycznego, barwy oraz zapachu – w celu ułatwienia rozpoznania uwolnienia materiału,


• rodzaj zagrożenia dla przewożonych materiałów (zagrożenie dominujące, zagrożenie dodatkowe, zachowanie się materiału pod wpływem ognia lub ogrzewania, czy przewożone materiały reagują niebezpiecznie z wodą),


• środki zaradcze, które powinien zastosować kierowca,


• sprzęt ochrony indywidualnej, który powinien mieć kierowca,


• czynności podstawowe, które należy wykonać w razie wypadku, np.:
  
  
  • wyłączyć silnik,
  
  
  • nie używać nieosłoniętego płomienia, nie palić,
  
  
  • oznakować miejsce wypadku oraz ostrzec innych użytkowników drogi oraz osoby postronne,
  
  
  • poinformować o zagrożeniu osoby znajdujące się w pobliżu,
  
  
  • powiadomić policję i straż pożarną.


• czynności dodatkowe, które należy wykonać w przypadku uwolnienia się niewielkiej ilości materiału,


• czynności specjalne, które powinny być wykonane w przypadku niektórych materiałów (jeśli są wymagane),


• wyposażenie niezbędne do wykonania czynności dodatkowych lub specjalnych (jeśli jest niezbędne).


• informacje dla kierowcy na wypadek pożaru (kierowca nie powinien jednak gasić pożaru ładunku),


• informacje dla kierowcy niezbędne w przypadku kontaktu z przewożonym materiałem.

Instrukcje te opracowuje i dostarcza przewoźnikowi (kierowcy) nadawca materiału. Informacje zawarte w instrukcji powinny być dostarczone przewoźnikowi w momencie zlecenia przewozu, tak aby przewoźnik dostosował dodatkowe wyposażenie pojazdy do wymagań instrukcji. Same instrukcje powinny być dostarczone kierowcy najpóźniej w czasie załadunku materiału.
Kierowca powinien przechowywać instrukcje w miejscu widocznym w kabinie pojazdu.