Promieniowanie optyczne jako czynnik szkodliwy w środowisku pracy żródło: opracowanie "Syntetyczna charakterystyka narażenia na promieniowanie UV i podczerwone w środowisku pracy", dr inż. Agnieszka Wolska, mgr inż. Andrzej Pawlak

  Promieniowanie optyczne występuje jako naturalny składnik promieniowania słonecznego oraz wytwarzane jest w sposób sztuczny przez człowieka w celu wykorzystania w różnych procesach technologicznych w przemyśle, medycynie, kosmetyce czy pracach badawczych. Promieniowanie to stanowi również produkt uboczny działalności zawodowej człowieka i występuje np. podczas spawania lub podczas gorących procesów technologicznych w hutnictwie. W związku z faktem, że promieniowanie to może powodować szkodliwe skutki dla zdrowia człowieka zalicza się je do czynników szkodliwych w środowisku pracy.

  W przypadku pracowników narażonych na swych stanowiskach pracy na promieniowanie optyczne należy ograniczać ich ekspozycję na to promieniowanie i przestrzegać przepisów prawnych odnoszących się do stosowania w przypadku pracowników narażonych na czynniki szkodliwe w środowisku pracy, zatrudniania młodocianych i kobiet oraz szkolenia i profilaktycznych badań lekarskich.

Ogólna charakterystyka promieniowania optycznego

  Promieniowanie optyczne jest promieniowanie elektromagnetyczne o długości fal w zakresie od 100 nm do 1 mm. Promieniowanie to dzieli się na promieniowanie nadfioletowe (UV), widzialne (VIS) i podczerwone (IR) (rys.1).

Rys. 1 . Widmo promieniowania optycznego

Podział promieniowania optycznego na pasma

  Obszar promieniowania nadfioletowego i podczerwonego dzieli się na pasma A (bliskie), B (średnie) i C (dalekie). Obejmują one następujące długości fal:

• w przypadku nadfioletu:
                                                   UV-A: 315 - 400 nm,
                                                   UV-B: 280 - 315 nm,
                                                   UV-C: 100 - 280 nm.
  


• w przypadku podczerwieni:
                                                   IR-A: 780 – 1400 nm
                                                   IR-B: 1400 – 3000 nm
                                                   IR-C: 3000 nm – 1 mm
  

  Fale krótsze od 200 nm nazywamy nadfioletem próżniowym, który praktycznie nie występuje na stanowiskach pracy, ponieważ jest silnie pochłaniany nawet przez cienkie warstwy powietrza.

  Natomiast w przypadku promieniowania widzialnego nie ma ściśle określonych granic lecz najczęściej przyjmuje się jego zakres jako przedział o długości fali od 380 nm do 780 nm. Nie wprowadza się też podziału na podzakresy A, B i C. Każdej długości fali promieniowania widzialnego odpowiada inna barwa światła (patrz rys. 2), które można pogrupować na grupy barwowe przedstawione w tabeli 1.



Rys. 2. Widmo promieniowania widzialnego