4. Zmiany w Uwagach i zmiany w tabeli 3

W Uwagach do Załącznika 1 nie ma już aż tak drastycznych zmian w porównaniu ze zmianami wprowadzonymi w omówionych powyżej tabelach, jednakże również w tym przypadku pewne zapisy zostały zmodyfikowane. Oprócz zmian językowych, które w żadnym wypadku nie wpływają na sens merytoryczny dyrektywy, do Uwag do Załącznika 1 zostało wprowadzone, co zrozumiałe, odniesienie do Rozporządzenia CLP, i to zarówno w definicji mieszaniny (Uwaga 3), jak i substancji, które nie są objęte rozporządzeniem CLP (Uwaga 5) oraz substancji wybuchowych (Uwaga 8). Oczywiście usunięte zostały zapisy odnoszące Dyrektywę Seveso do poprzedniej klasyfikacji określonej dyrektywami: 67/548/EWG (dyrektywa dotycząca substancji) oraz 1999/45/WE (dyrektywa dotycząca preparatów).

Punkt dotyczący substancji nie objętych rozporządzeniem warto przytoczyć w całości: W przypadku substancji niebezpiecznych, które nie są objęte rozporządzeniem (WE) nr 1272/2008, w tym odpadów, lecz które jednak znajdują się lub mogą znaleźć się w zakładzie oraz które w warunkach panujących w zakładzie posiadają lub mogą posiadać równoważne właściwości pod względem możliwości wywołania poważnych awarii, są one tymczasowo przypisane do najbardziej analogicznej kategorii lub wskazanej substancji niebezpiecznej objętej zakresem stosowania niniejszej dyrektywy. Zamiana z „na przykład” użytego w Dyrektywie Seveso II na „w tym” użyte w Dyrektywie Seveso III nie wymaga żadnego komentarza, natomiast drugi podkreślony fragment oznacza, że należy substancje nie ujęte w Rozporządzeniu CLP jednak zaklasyfikować do jednej z kategorii substancji wprowadzonych tym rozporządzeniem.

Punkt 7 Uwag również zostanie przytoczony w całości, gdyż z pewnością z powodu usunięcia z Części 1 z pozycji H2 Toksyczność ostra kategorii 3 narażenia drogą skórną jego znaczenie nie jest czytelne. Tak sformułowany punkt miał sens, gdy w pozycji H2 przy kategorii 3 wpisane były dwie drogi narażenia: inhalacyjna i skórna, obecnie zrozumienie i sens tego punktu może być dyskusyjne: Substancje niebezpieczne będące ostro toksyczne kategorii 3 drogą pokarmową (H 301) należą do pozycji H2 OSTRO TOKSYCZNE w przypadkach, gdy nie można ich zaklasyfikować ani ze względu na ostrą toksyczność drogą inhalacyjną, ani ze względu na ostrą toksyczność drogą skórną, przykładowo z uwagi na brak decydujących danych na temat ich toksyczności drogą inhalacyjną lub skórną.

W Dyrektywie Seveso II spora część uwag stanowiła przytoczone definicje poszczególnych podklas klasyfikacji określonych w Umowie europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego materiałów niebezpiecznych (ADR). W Dyrektywie Seveso III zostało to zastąpione jednym punktem zawierającym m.in. zapis: Podręcznik badań i kryteriów ONZ (Podręcznik badań i kryteriów ONZ) pozwala zidentyfikować substancję lub mieszaninę jako substancję/mieszaninę o potencjalnych właściwościach wybuchowych. Zapis ten jest jednoznaczny. W odniesieniu do materiałów wybuchowych podklasy 1.4 (łagodniejsze kryteria kwalifikacyjne dla materiałów wybuchowych) pojawił się natomiast bardzo istotny zapis: Jeśli substancje i mieszaniny wybuchowe z podklasy 1.4 są rozpakowywane lub przepakowywane, przypisuje się je do pozycji P1a, chyba że okaże się, że zagrożenie nadal odpowiada podklasie 1.4, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1272/2008.

W odniesieniu do aerozoli w Uwagach do Załącznika 1 znalazły się dwa punkty (11.1 i 11.2) dotyczące klasyfikacji aerozoli łatwopalnych. Pierwszy z nich zawiera odniesienie do dyrektywy Rady 75/324/EWG z dnia 20 maja 1975 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do dozowników aerozoli. Dyrektywa co prawda dotyczy dozowników aerozoli, jednakże zapisane w niej definicje aerozoli skrajnie łatwopalnych i łatwopalnych odpowiadają definicjom z Rozporządzenia CLP. Punkt drugi dotyczy klasyfikacji aerozoli do kategorii o większych wartościach progowych (łagodniejsze kryteria kwalifikacyjne) i w tym przypadku należy udokumentować, że dozownik aerozolu nie zawiera łatwopalnego gazu kategorii 1 lub 2 ani też łatwopalnej cieczy kategorii 1 według klasyfikacji opartej o Rozporządzenie CLP.

W Dyrektywie Seveso II znaczna część uwag odnosiła się do klasyfikacji substancji palnych. W Dyrektywie Seveso III tylko dwa punkty odnoszą się do substancji tego rodzaju. Punkt 12: Zgodnie z pkt 2.6.4.5 w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1272/2008 ciecze o temperaturze zapłonu przekraczającej 35 °C nie muszą być klasyfikowane w kategorii 3, w przypadku uzyskania negatywnych wyników w badaniu na podtrzymanie palenia L.2, część III, sekcja 32 podręcznika badań i kryteriów ONZ. Nie ma to jednak zastosowania w warunkach podwyższonej temperatury lub ciśnienia, w związku z tym takie ciecze są włączone do tej pozycji. oraz ostatni punkt Uwag do Załącznika 1, punkt 21: W przypadkach gdy substancja niebezpieczna należy do kategorii P5a Ciecze łatwopalne lub do kategorii P5b Ciecze łatwopalne, wówczas do celów niniejszej dyrektywy stosuje się najniższą wartość progową.

Punkty od 13 do 20 włącznie dotyczą tabeli wyjątków i odnoszą się do klasyfikacji azotanu amonu, azotanu potasu, biogazu oraz polichlorowanych dibenzodioksyn i dibeznofuranów. Dopisany do uwag został punkt dotyczący biogazu uszlachetnionego. Wszystkie te zmiany zostaną pokrótce omówione poniżej.

W przypadku azotanu amonu została zmieniona nieznacznie konstrukcja samych zapisów, zakres oraz uaktualnione zostało odniesienie do aktu prawnego UE dotyczącego nawozów – dyrektywa 80/876/EWG została zastąpiona rozporządzeniem (WE) nr 2003/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. w sprawie nawozów. W zapisie dotyczącym azotanu amonu o wartościach progowych 1250 dla ZZR i 5000 dla ZDR uściślone zostało, że przy wyłączeniach chodzi o mieszaniny prostych nawozów sztucznych opartych na azotanie amonu zamiast dotychczasowego ogólnego zapisu obejmującego wszystkie mieszaniny azotanu amonu. I tak punkt ten brzmi (dla ułatwienia wprowadzone zmiany zostały podkreślone):
14. Azotan amonu (1 250/5 000): stosowany jako nawóz
Ma to zastosowanie do prostych nawozów sztucznych opartych na azotanie amonu oraz do złożonych nawozów sztucznych opartych na azotanie amonu, które spełniają wymogi załącznika III-2 do rozporządzania (WE) nr 2003/2003 i w których zawartość azotu pochodząca z azotanu amonu:

• przekracza 24,5 % wagowych, z wyjątkiem mieszanin prostych nawozów sztucznych opartych na azotanie amonu z dolomitem, kamieniem wapiennym lub węglanem wapnia o czystości co najmniej 90 %,
• przekracza 15,75 % wagowych w mieszaninach azotanu amonu i siarczanu (VI) amonu,
• przekracza 28 % ( 4 ) wagowych, dla mieszanin prostych nawozów sztucznych opartych na azotanie amonu z dolomitem, kamieniem wapiennym lub węglanem wapnia o czystości co najmniej 90 %.